Soa Joa

Vandaag vertrokken naar Alagoinhas. Een klein plaatsje in het binnenland. Hier zouden wij het Soa Joa (St. Johns) festival gaan meemaken. De vriend van Denilza heeft hier een buitenhuis waar we mochten logeren. Normaal is het een uurtje rijden maar nu werd er 2 uur voor uitgetrokken ivm de drukte op de wegen. We vertrokken rond 9.30u dus we zouden rond de middag bij Denilza haar werk zijn om haar ook gelijk op te pikken. Toen we uiteindelijk om 12 uur daar waren vroeg ik nog hoe ver we moesten rijden. Ach, het is nog maar een klein stukje. Ja ja, uiteindelijk waren we om 15.00u in het dorp. Natuurlijk eerst uitgebreid gegeten.

Dit feest staat in het teken van heel veel vuurwerk dus echt iets voor Hensley. Dus eerst vuurwerk gekocht. Er is een aparte straat in the middle of nowhere waar in houten huisjes vuurwerk wordt verkocht. Het is tenslotte geen Nederland.

Daarna op weg naar ons buitenhuis. Toen we daar aankwamen kreeg ik toch wel de lachkriebels. Een groot ijzeren hek met schrikdraad en cameras. Ok, dat kan nog. Toen ging het hek open. Slik. Een hele grote houtstapel, loslopende kippen en ganzen. Het huis aan de rechtse kant was een bouwval maar wel bewoonbaar. Niet ons huis. Dan het huis aan de andere kant. Een stuk groter maar de bovenverdieping heeft of in de hens gestaan of wordt nog gebouwd maar het zag er niet uit. Gelukkig hadden wij het huis eronder. Ook weer met een groot hek erom heen. Van binnen heel spaarzaam ingericht maar groot genoeg voor een ploeg van 7 mensen. Ook was het echt heel oud en slecht onderhouden maar ja, gastvrijheid moet je altijd waarderen is mij geleerd.

.s Avonds zouden we de stad ingaan maar eerst raakten we in gesprek met de huiseigenaren. Ontzettend vriendelijke mensen die ook de bakkerij runnen die onder het huis zit. En verrek, 3 toeristen uit Nederland? Dat is wel heeeeel erg interessant dus werden we aan alle kanten bekeken en ondervraagd.

We gingen eerst naar een klein dorpje in de buurt. Ook daar, geen toeristen. Dus 2 vrouwen die naast me stonden vroegen aan mij hoe laat het was. Ik reageerde natuurlijk niet want ik had nog niet eens in de gaten dat ze het tegen mij hadden. Toen zei de ene vrouw, zie je wel dat ze niet van hier komen. Ik nog steeds niks in de gaten maar Dalva kon alles goed verstaan.

het dorpje zelf was niet wat we zochten. In deze tijd vanhet jaar worden er speciale specifieke etenswaren verkocht en hier hadden ze alleen hotdogs. Dus dan maar terug naar Alegoinhas.

Daar was het retedruk maar wel gezellig. Ben inmiddels helemaal verslaafd geraakt aan Tapioca. Vraag me niet om uit te leggen wat het is.

Daarna terug naar huis en morgen zouden we hier weer terug naar toe gaan. Wordt vervolgd dus.